"... Gwizd sędziego, losowanie, Cracovia staje przeciw słońcu i wiatrowi i na dany znak rozpoczyna grę, ale pierwszy jej atak łamie się na pomocy czerwonych. Piłkę przejmuje Gieras i podaje ją Dancowi, lecz ten stoi na "spalonym", bo "natura ciągnie wilka do lasu". Zaraz potem wywiązuje się ładny atak Cracovii: Kałuża podaje Chruścińskiemu, ten przenosi piłke do Łańki, któy nieuchronnym strzałem w prawy róg pakuje pierwszą bramkę. (2') Długo niemilknące brawa nagradzają Cracovię za to udatne pociągnięcie, a dla strony przeciwnej stają się podnietą do pracy. Nasilenie gry zaostrza się, drużyny twardo borykają się ze sobą. Aż oto w 6 min Kałuża zatrzymuje chwilę piłkę przy sobie, a zgrupowawszy pomoc Wisły na środku podaje Zimowskiemu ten podciąga, centruje, nadbiegający zaś Chruściński zdobywa drugi punkt dla "białoczerwonych" usadzając piłkę w lewym rogu siatki..."

Chwila owa staje się decydującą, zwycięstwo Cracovii nie ulega już kwestji. Wisłe ogarnia chwilowe przygnębienie, co wpływa ujemnie na przebieg zawodów. Po zmianie pól staje się Cracovia z miejsca panem boiska, a niezwykle precyzyjne posunięcia jej napadu przypominają dawne dobre czasy. Znikneła też u białoczerwonych tradycyjna niemoc strzelania, wskutek czego Wiśniewski ma sporo kłopotu. Jeden z ataków Cracovii uwieńczony zostaje znów bramką, którą zdobywa pewnie Chruściński, strzeliwszy pół-górnie z paru kroków (6'). Nareszcie napad Wisły budzi się z uśpienia, choć nie na długo i zdobywa niebawem bramkę (11') ze strzału Reymana I. Biało-czerwoni mają teraz moment słabości a Wisła chwilowo góruje. Akcje wiślaków likwiduje jednak łatwo obrona i pomoc Cracovii, a czasem wkracza też szczęśliwie Popiel, który mimo braku treningu, wskazuje są dawną wysoką klasę. Z napadu Wisły najlepszy oczywiście Reyman I, który próbując szczęścia, strzela kilka razy z daleka i groźnie, jednak bez rezultatu. Reszta daje z siebie, co może, ale z braku bądź technicznych, bądź taktycznych nie stoi na wysokości zadania. Po paru minutach znów Cracovia naciera i wreszcie w 34 min. zdobywa ostatni punkt z ostrego przyziemnego rzutu Kałuży w sam róg bramki. Wiśniewski mimo efektywnej choć spóźnionej robinzonady nie mógł tego strzału złapać i tak padła najpiękniejsza bramka tego dnia. Najniespodzianiej przed samym końcem przedziera się atak Wisły na połowe Cracovii, Gintel zabiera piłkę i zwrócony twarzą ku własnej bramce podaje górą wybiegającemu Popielowi tak nieszczęśliwie, że piłka pada poza bramkarzem i grzęźnie w siatce. Tak więc przypadkiem zdobywają czerwoni w ostatniej minucie drugi punkt. Rogów 3:2 dla Cracovii.

"... Cracovia zrobiła na nas dobre wrażenie, zaskoczyła ona naszą Barceloną swoją umiejętnością ustawiania się i wyczuciem footballowem jako drużyna precyzyjna. Grała elegancko i mądrze, także w defenzywie nie była nerwową, lecz planową..."

"... Kto widział Cracovię, musiał bezwzględnie przyznać, że gra przez nią zademonstrowana była wyśmienitą,a jej technika stoi na równi z innemi sławnemi drużynami Europy.Popiel, bramkarz Polaków, jest dobrym, lecz nieco niepewnym, mimo to wykazał znakomitą grę. Obrona, głównie lewa, była dobrą i technicznie pewną (ballsicher). Synowiec, lewy pomocnik, jest najlepszym graczem w linji pomocy. Trzymał on doskonale swego przeciwnika. Linja ataku (Zimowski, Reyman, Kałuża, Chruściński, Ciszewsk) posiada kombinację, a środkowy napastnik jest wybitnym, o szybkim starcie i dobrym strzale..."

"... Cóż dopiero mówić o wzruszeniu i dumie, gdy po raz pierwszy w roku 1924, powierzono mi bronienie barw narodowych i wybrano do reprezentacji Polski! Był to mecz z Ameryką. Zawiadomiono mnie w klubie, że zostałem wyznaczony, jako środkowy napastnik i mam udać się wraz z innymi kolegami do Warszawy,gdzie odbędzie się spotkanie. Pojechałem i przez całą drogę myślałem tylko o tym że będę grał w reprezentacji. Mieszkaliśmy w hotelu Polonia razem z Mietkiem Balcerem z krakowskiej Wisły. Zaczęliśmy się ubierać na mecz. Gdy naciągnąłem na siebie koszulkę reprezentacyjną z Białym Orłem na piersiach i ujrzałem swe odbicie w lustrze - coś ścisnęło mnie za gardło a łzy wzruszenia i dumy zakręciły mi się w kącikach oczu. Nie byłem w stanie wymówić ani słowa. Stałem przed lustrem i patrzyłem jak urzeczony w czerwoną koszulkę z pięknym orłem. To samo zresztą przeżywał stojący obok mnie Mietek Balcer, który - chcąc coś powiedzieć - zaczął się jąkać, na końcu odwrócił się i cichaczem otarł łezkę.
Odnoszę wrażenie, a nawet jestem silnie przekonany, że dla footbalisty chwila kiedy po raz pierwszy wkłada koszulkę z Orłem Białym i ma bronić barw Polski, jest najpiękniejszym przeżyciem. Jest obojętne czy spotkanie ma nastąpić w kraju czy poza jego granicami. Uczucie dumy i wzruszenia jest jedno i to samo, a tak rozpiera piersi, że z radości chciało by się krzyczeć na cały świat! Krzyczeć, że to właśnie ja - ja będę bronił barw kraju, ja jestem tym najlepszym spośród całej masy innych, ja jestem tym szczęśliwym!"

"... Najbardziej ucierpiał w skutek ostrej gry Turków, Wacek Kuchar, który był najniebezpieczniejszym w naszym ataku. Turcy specjalnie go pilnowali, ale też i specjalnie szli na niego bardzo ostro i sponiewierali go tak, że gdy po meczu w szatni, oglądaliśmy jego plecy - wyglądały one jak jedna krwawa plama. Kolana miał rozdarte do krwi i dłonie rozdrapane od upadków na kamienisty grunt. Ale wesoły i jak zawsze krotochwilny Wacio, nic sobie z tego nie robił, mówiąc lwowskim akcentem:

- Ta cholery, muzułmany i tak przegrały!

W krytycznych momentach kiedy Turcy przygniatali nas Tadek Synowiec, jako kapitan związkowy stojący za bramką, szeptał cichą modlitwę, ściskając w ręku medalik Matki Boskiej znaleziony na ziemi w chwili kiedy wybiegaliśmy na boisko. Modlił się on:

- Matko Boska, co w Ostrej świecisz Bramie - nie daj, aby pogany odniosły zwycięstwo nad sługami Twoimi!

Wygraliśmy, ku uciesze nas wszystkich, a specjalnie Tadka Synowca, który jeszcze w czasie przerwy pokazując nam znaleziony medalik, zapewniał nas, że przegrać nie możemy, bo przecież Matka Boska jest z nami! Medalik ten zachował Synowiec jako talizman..."